Geduld is een schone zaak

Hoi iedereen,

2 weken geleden ben ik begonnen op Schiphol en heb via Doha, Qatar langzaam verder gereisd naar Melbourne. Beide vluchten waren relaxed, want bij beiden kon ik links of rechts languit liggen met een dekentje over me heen. Eigenlijk is het geen straf om een lange stop te maken. Je denkt eerst hoe kom ik de tijd door. Al gaandeweg slaap je wat, kijk je naar de tijd, loop je rond, lees je, schrijf je en dan is het bijna tijd om te boarden. Toevallig was ik zonder het te weten 5 uur voor vertrek bij de juiste gate gaan zitten.

Interessant is dat ik als Westerse in een Islamitisch land me toch anders voelt. In de wc ruimte wilde ik me wassen en dacht erover om mijn t-shirt uit te trekken. Met een storm aan vrouwen die zich klaar maakten voor hun middaggebed dacht ik daar wel 2 keer over na. Voordeel was dat de vrouwen rustruimte was afgeschermd en de mannen er als liggende etalagepoppen werden geëtaleerd. Altijd goed.

In Melbourne ging alles van een leien dakje. Ik verwachtte een heel spektakel bij quarantaine door mijn tent, nootjes en mijn zakmes. Een klein gesprekje bij een lege quarantainezaal en ik kon doorlopen. Zou ik ook doen als je dit onschuldige gezicht ziet. Nog even het thuisfront berichten en ik was op weg naar mijn eerste stop: Hampton. Een kleine week heb ik van de gastvrijheid van Frank en Declan mogen genieten. Het was als vanouds: gegeten met de vrienden en vader van Frank, geluisterd naar de repetitie van het Georgische koor en op bezoek geweest bij de ouders van Frank in het bejaardentehuis.

Een week later zat ik in mijn oude werkregio Silvan. Met geen werk in de pocket was ik op zoek naar werk. Wat nou beter dan de bloemenbedrijven een bezoekje te brengen. Helaas nog geen bericht van hen gehad. Ik vind het niet erg, want alsof mijn geduldige wachten word beloond, kreeg ik bericht van mijn toekomstige baas Jong's Nursery. Ik zou vanaf juli er kunnen werken, maar omdat de orchideën eerder dan verwacht bloeien kan ik vrijdag al beginnen. Ik heb er zin in. Het grappige is dat ik een broer van een van de eigenaren in Nieuw Zeeland ben tegengekomen. De wereld kan soms zo klein zijn.

Dus morgen ga ik naar mijn derde stee. En neem ik mijn backpack mee!

Groetjes Suus