Tasmania and its charm

Het begon 2 maanden geleden met de beslissing om naar Tasmania te gaan. Na Albury was het plan om gelijk vanuit Melbourne de overstap te maken naar Hobart. Eerst wilde ik met de ferry gaan, maar het werd al snel het vliegtuig vanwege de lagere kosten. Eenmaal in Hobart had ik totaal geen plan van wat ik wilde doen. Elke ochtend verlengde ik mijn verblijf met 1 nacht totdat ik besloot om me voor 2 weken te settelen op 1 plek. Die plek heette Grandvewe, een schapenboerderij en kaasmakerij gerund als familiebedrijf.

Bij het aanmelden voor de schapenboerderij wist ik dat ik minimaal 4 weken moest blijven. Na week 1 zag ik het niet zitten om langer te blijven, maar ik bleef toch. Na mijn 2 vrije dagen zag ik alles een stuk rooskleuriger in. En toen ik ook meer buiten mocht werken vond ik het een stuk interessanter. Ik heb de schapen beter leren kennen en kan zeggen dat ze mijn hart hebben gestolen. Ook al zijn ze een beetje dom, ze altijd mekkeren voor eten en als er 1 schaap over de dam is dan volgen er meer. Toch als ik de kans krijg om op een andere schapenboerderij te werken dan zou ik dat zo weer doen. Wat ook leuk was is dat ik met kaas werkte. Dat was ook waarom ik had gereageerd, want ik wil werk doen wat ik normaal gesproken niet zou doen of waar ik helemaal niets mee heb. Iedereen die mij kent weet dat ik niet van kaas houd. Het was interessant om het kaasproces tot het eindproduct mee te maken. Ik wist niet dat je kaas zelf in een kaasbad of zelf moest inpekelen met zout om er smaak aan te geven. Ik mocht het allemaal doen tijdens de dagen dat ik binnen werkte.

Op de boerderij bedacht ik om een roadtrip te doen met anderen. Al snel vond ik 2 jongens, een Belg en een Zwitser, om samen mee te reizen. In 3 dagen hebben we praktisch heel Tasmanië gezien. Ik voelde me een übertoerist die klaar stond met haar camera. Na de trip wist ik waar ik langer wilde blijven en waar niet.

In mijn eigen tempo ging ik de oostkust verkennen. Mount Amos was tot nu toe mijn favoriete berg om te beklimmen. Het was moeilijk en uitdagend om grip te zoeken op de steile stukken en later begreep ik waarom ik maar 2 koppels had gezien, het was nl. een berg voor ervaren klimmers. Het uitzicht op de berg was fenomenaal. Met een beetje zon was het nog beter, maar ik mocht niet klagen. Mijn tweede favoriet was Mount Bishop and Clerk op Maria Island. Een lange wandeling met als einde een grote steile berg met keien én rotsen waar ik op mocht klimmen. Op 2 momenten dacht ik niet dat ik het in mijn eentje zou redden om naar boven of naar beneden te gaan. Dezelfde rotsblok had niet veel grip en het was een grote rots van 1,5 meter hoog. Op de terugweg besloot ik om mijn rugtas af te doen en rustig mijn grip op de rots te vinden. Het werkte. Maria Island was een hoogtepunt met zijn vele dieren: wombats, vogels, wallabies, kangeroes en Tasmanian devils. Die laatste heb ik nog niet gezien. Ik denk ook niet dat ik er een in het wild ga zien, want ze zijn erg verlegen. Kennelijk heten ze zo vanwege het geluid dat ze maken. En helaas worden ze geteisterd door een kanker wat niet te genezen is. Hierdoor worden er veel devils 'gered' en naar een park gebracht om ze uit de gezonde populatie te halen. En mijn derde favoriet is Bicheno, voornamelijk om de leuke tijd die ik daar heb gehad. De pinguïn tour was een hoogtepunt en de mensen die ik heb ontmoet. Met mijn Canadese kamergenoten Carmen en Mike ben ik naar de Bay of Fires geweest. 's Ochtends was ik op zoek naar de blowhole en kwam Lee tegen die me haar nummer gaf en zei dat me een maaltijd en een bed kon aanbieden voor als ik weer in Bicheno was. Dezelfde middag liep mijn reisplan in de soep en sms'te ik haar of ik van haar aanbod gebruik kon maken. Dat kon, een vriendin was uitgenodigd en met bubbels, geroosterd lam voor mijn neus en 2 leuke dames had ik een supertijd. En als kers op de taart heb ik super geslapen op een heerlijk bed in een warme kamer. In Tasmanië weten ze niet wat huizen isoleren betekent. 's Avonds kan het behoorlijk koud worden en als je geluk hebt kun je je eigen adem zien.

Maar nog steeds is Tasmanië een supereiland en door de bergen en heuvels zie ik er Nederland in terug. De mensen zijn hier erg vriendelijk. Ik heb veel gepensioneerden ontmoet die vaak nog steeds werken. En alles eromheen heeft mij doen besluiten om hier langer te blijven. Momenteel heb ik werk in een bloemenbedrijf in het noorden. Op de knietjes mag ik met mijn handen voornamelijk bloembollen rooien. Fysiek een uitdaging die ik graag aanga. Toch kijk ik uit naar de dag dat ik staand met bloemen bezig ben.

Mam en voor alle bloemenliefhebbers, ik werk met Iris, freesia's en Callas lelies. Dan weet je waar ik me mee bezig houd.

Fijne dag allemaal!
Suus