Macamba's, de maand mei in een notendop

Hey Macamba's,

Zoals beloofd zal ik vandaag ook even een verhaaltje schrijven met alle gebeurtenissen van de afgelopen tijd. Na het vrije weekend van Koninginnedag is er ook nog wat gedaan door mij. Ik heb niet stil gezeten en andere beesten ook niet. Ik ben nu inmiddels 3 keer bijna aangevallen door dezelfde hond die verderop in de straat leeft. Hij woont niet bij het huis in, maar ze voeren hem wel. Ik zou zeggen 3 keer is scheepsrecht, dus ik word voorlopig even met rust gelaten. Na de tweede keer dat ik aangevallen ben, heb ik altijd een stok bij me als ik op de fiets ga. Of het nu om boodschappen gaat of om een tochtje naar een onbekende bestemming. Mijn stok en ik zijn nu officieel vrienden geworden. Ik houd je stevig, houten vriend! Ik moet wel zeggen mijn houten vriend heeft een kleine indruk achtergelaten, want hij brak zijn schijnaanval al snel af. Ik sprak gisteren met een meisje van Social Work en ze heeft net als mij geen autorijbewijs en zij moest voor een tijdje elke dag naar huis lopen. Dan moest ze langs een heel valse hond en had ze een stok met spijkers in de hand. Dat had wel zijn invloed, want het beest viel haar nooit aan. Op een dag was er een stoere jongen en die ging er wel even langs lopen en die kreeg wel een beet in zijn been.

Op 6 mei gingen we quad rijden met een aantal mensen. We gingen weg met 5 quads met op elke quad twee personen. Ik reed samen met Marjolein op 1 quad. ik heb nog nooit op zo'n gevaarte gezeten, maar ik vond het wel een eng in het begin. Ik ben de persoon zonder enige rijbewijs, nou ja, een fietscertificaat heb ik op de basisschool behaald. Ik weet zeker dat ik nu niet meer zou slagen met mijn huidige rijstijl. Ik breek de regels elke dag. Ik sla af waar ik niet in mag gaan. Als er een eenrichtingsweg is, en dat zijn er nogal wat, dan ga ik gewoon in tegengestelde richting fietsen. ik fiets over trottoirs en haal rechts in in plaats van links. Niet bepaald het goede voorbeeld. Als fietser moet je je ruimte opeisen. Dat zeg ik wel vaker. Ik weet dat ik niet van beton ben, maar toch eis ik mijn ruimte op, ook al vinden auto's dat niet fijn. Maar goed evn weer terug naar het quad rijden. Ik heb geen rijbewijs whatsoever. Ik had met Marjolein afgesproken dat zij op de openbare weg zou rijden en ik op gedeeltes waar niet veel verkeer langs kwam. Dat vond ik een goede deal en zij ook wel. Zij heeft tot aan de Natural Pool gereden. We gingen langs mijn werk. Dat vond ik wel heel mooi. Nu zagen de anderen ook mijn werkplek. Ik heb het niet tegen ze gezegd, maar Marjolein weet nu waar ik werk. De hooiberg kwam in zicht. Voordat we daar langs reden stopten we voor het stoplicht. Naast ons was een begraafplaats met een graf dat een helm op het kruis had hangen. Waarschijnlijk is die persoon overleden aan een motorongeluk. De laatste eer aan een motorcoureur. Op naar de Natural Pool. We hadden alleen geen idee waar dat zou moeten zijn. We wisten wel waar die in de buurt zat en met alle geluk reden we gelijk goed. Het pad er naartoe was ruig en rotsig, maar we hebben het gehaald. De Natural Pool is uniek, want je kunt er alleen komen met een 4-wheel drive. Het heet zo, omdat het een klein zwembadje is waar je wel kunt zwemmen. De zee is daar ruig, maar alleen in dat stukje kun je zwemmen, omdat het afgeschermd is door de stand van de rotsen. Ik heb een frisse duik genomen en al het stof er afgewassen. Ik wilde de rots nog opklimmen, maar ik kreeg het niet voor elkaar. Dan maar niet. De jongens en een paar meiden kregen het wel voor elkaar. Er waren nog wat mensen die er niet in gingen, dus die letten op de spulletjes. We gingen weer naar onze quads toe en nu zou ik voor het eerst zo'n voertuig gaan besturen. Ik kreeg helaas de motor niet aan, dus Kevin hielp daar even mee. Daarna wilde ik even een testrondje doen ook al vond ik het doodeng. Dat ging niet van harte, maar ik ben er wel opgebleven en Marjolein ging bij me achterop. Ik denk dat het voor haar misschien wel angstiger was dan voor mezelf. Ik heb het voor elkaar gekregen om tot een klein strandje te rijden. We gingen niet dezelfde weg weer terug, dus niet helemaal de bergen in. Dan zou ik ook niet gaan rijden, want ik ben als de dood voor zoiets. Dan moet je juist gas geven om naar boven te komen en dan zul je net zien dat ik het gas loslaat en dat we naar beneden flikkeren met quad en al. Op het strandje waren Marloes en Maran aan het gek doen en gingen om. Ze deden een manouvre waarbij de quad schuin op de kant lag. Edwin en Kevin hebben met hun eigen quad ook nog even een paar rondjes gereden. Daarna gingen we de heuvels in en toen hield ik het voor gezien. Ik vertelde over mijn angst en Marjolein ging rijden. We kwamen nu wel in een gebied waar de weg niet even vlak en stabiel was. Marjolein week te ver naar rechts en we gingen bijna het ravijn in. Ik wilde mijn eigen hachje redden en sprong er gauw vanaf. Mij zul je niet zien in het ravijn. Gelukkig hield Marjolein de rem met beide handen vast. Alleen durfde ze nu een van de remmen los te laten anders zou ze ook in het ravijn flikkeren. Kevin kwam eraan en die nam het gelukkig over. Hij wilde de quad weer op het pad krijgen alleen lukte het niet. Edwin kwam eraan als versterking en hielp mee om hem naar boven te krijgen. Gelukkig hield een boompje de quad nog tegen. Later hebben ze naar vergeefse pogingen het ding maar richting het ravijn laten rijden zonder dat iemand erop zat natuurlijk. En ja hoor, hij was veilig beneden aangekomen zonder over de kop te gaan. Netjes hoor. In de tussen tijd was Maran nog in de prikkelbosjes gevallen met haar quad. Ze zat onder het bloed, maar gelukkig was het niet ernstig. Ik stond nog te shaken van het voorval en Marjolein ook. Zij reed nog door en we hadden nog wat stukken te gaan wat niet al te vlak was. Toen we uit gebied kwamen zagen we een bord dat het niet geschikt was voor gemotoriseerde voertuigen. Beetje laat voor een waarschuwing. Onze volgende stop was de Natural Bridge, ik noem hem inmiddels de Natural Disaster, omdat hij ingezakt is. Het is geen natuurlijke brug meer. Daar hebben we nog een paar minuten rondgehangen en toen ging ik weer achter het stuur. Gelukkig was alles nu vlak, dus ik had er vertrouwen in. Ik heb zelfs nog twee auto's ingehaald. Ik was een klein beetje onzeker daarover, maar ik heb ze ingehaald. Het enige wat ik nadelig vond aan de quad is dat hij heel gevoelig is met sturen. Als je een rotonde oprijdt moet je dat heel voorzichtig doen anders kan hij over de kop gaan. Je moet alles heel geleidelijk doen. Ik zou de openbare weg niet op, maar dat heb ik uiteindelijk wel gedaan. Ik lag al wel een groot stuk achter op de anderen. Marjolein zei dat we een paar auto's achter ons aan hadden en ik keek achterom. Toen had ik het even gehad met quad rijden. Ik werd al een paar keer gecorrigeerd door Marjolein, omdat er wat bochten in de weg zaten en toen vond ik het wel welletjes. Ik heb de quad aan de kant gezet en we zijn van plek verwisseld. De auto die achter ons reed vroeg of alles goed ging. Jawel. Marjolein heeft de achterstand wat weggewerkt en de anderen wachtten al op ons. Richting huis maar weer. We hadden nog wat tijd over, dus we zijn eerst langs de supermarkten gaan rijden en nog langs Tamarijn Beach. Opeens staan Saber en Ramon achter ons met hun auto. Zij gingen ons achtervolgen en slipten met de auto om de bochten om te komen. Stoere jongens, maar ze haakten wel snel af. Ik en Marjolein, wij zijn nog naar het vliegveld gaan rijden en toen weer terug. Onderweg heb ik nog wat filmpjes gemaakt, maar dat is nog niet zo makkelijk als je aan het rijden bent. Je weet niet wat de bestuurder doet en je hebt maar een hand om jezelf goed vast te houden en in de andere hand heb je je camera. Spannend, maar ik bleef krachtig vasthouden en zitten. Bij het tankstation gingen we tanken en toen zijn we richting George's gegaan. We hadden al wat avonturen achter de rug, dus nog even snel over het trottoir was een eitje.

Mijn bankpas is mijn beste vriend, maar een paar weken geleden niet. Ik heb er wat voor moeten doen. Ik wilde geld gaan pinnen bij de RBTT bank, maar hij las hem niet goed. De automaat zei dat ik de kaart er verkeerd in had gedaan, terwijl dat ik zeker wist dat deze er goed in zat. Ik heb een paar pogingen gedaan en toen ben ik naar binnen gegaan. De receptioniste liep met me mee en probeerde de kaart ook een paar keer. Ze zei dat deze automaat wel gevoeliger was dan alle andere automaten, dus ik kon het proberen bij een andere automaat in de buurt. Dat heb ik gedaan. Ik moest en zou geld hebben die dag. Ik heb in totaal 9 pinautomaten uitgetest. Hier komen ze even op een rijtje: 1: RBTT bank in Mainstreet, 2 automaten; 2: RBTT bank tegenover de cinemas; 3: RBTT pinautomaat bij Taco Bell, cinemas; 4: RBTT pinautomaat Carlos en Charlies; 5: CMB bank pinautomaat die het niet doet; 6: Aruba Bank in de Mainstreet; 7: Aruba Bank L.G Smith; 8: CMB bank aan de L.G. Smith Boulevard. Daarna verging me de lol wel. Na 3 dagen testten heb ik het opgegeven en heb ik de Rabobank opgebeld. Zij gingen een nieuw pasje opsturen naar mijn thuisadres in Nederland. Naar het buitenland mogen ze niets opsturen tenzij dat adres in de computer stond. Een paar dagen later kregen mijn ouders de pas. Linda is gemachtigd, dus die heeft de post geopend en is naar de bank gegaan en heeft het verhaal verteld. Zij hebben de pas gedeactiveerd, omdat het anders heel fraudegevoelig zou zijn als de pas over de post gestuurd zou worden. Dat was het nu ook, alleen nu kon niemand er iets mee doen als ze hem hadden gevonden. Ik zou een fax sturen naar Rabobank Noord-Drenthe met een kopie van mijn paspoort, mijn handtekening en een uitleg van het hele verhaal en dan kon ik hem weer gaan gebruiken. Ik heb vandaag uiteindelijk de 'OK' gekregen van de bank dat ik hem weer kan gebruiken. Niet meer stressen of ik nog geld kan pinnen. Ik kan gewoon weer geld pinnen en niet geld storten op Marijke haar rekening en dan dat zij geld eraf pinde. Nu het probleem met mijn bankpas is geregeld hebben ze Marijke haar pas geblokkeerd. Ze had volgens de pas nog een maand, maar ze hebben hem een maand eerder geblokkeerd. Nu kan zij geen geld meer pinnen, maar moet ze naar een andere bank gaan om geld te halen die haar moeder er 's ochtends op heeft gestort. Vervelend alom.

Balt en Bremmer van bureau buitenlandse stages zijn langs geweest en hebben iedereen een bezoek gebracht aan de stageadressen. Sonja was net ziek op de dag dat Bremmer zou komen, dus ik had nog wat extra tijd gekregen om me mentaal op het gesprek voor te bereiden. Het was een heel algemeen gesprek met wat vaste agendapunten. Later in de week, op moederdag, kwam ik ze tegen nadat ik een tochtje had gemaakt met mijn fiets. Er trad een band op die salsa muziek speelde. Er was tegelijkertijd een salsa contest aan de gang. De locals kunnen hun booties echt wel shaken. Daar ben ik niets bij. Na een paar liedjes gingen er kinderen optreden met reggeaton liedjes. Ze hadden ook hun eigen danseressen meegenomen die reggeaton dansen. De dans is echt heel sexy en gaat door naar 'droog neuken', zoals de buurvrouw dat zegt. Het is min of meer je kont heel snel schudden en dan nog van die uitdagende moves. Ik kan het niet heel goed omschrijven. Ik raad je aan om een van de reggaeton nummers op het internet te bekijken, zoals Gasolina. Toen het te gek werd ben ik weggegaan. Bremmer en Balt waren gelijk al weggegaan. Op de terugweg heb ik nog een tourtje gedaan langs alle monumenten die langs de weg staan. Ik heb Juliana mogen bewonderen, ene meneer Irausquin, een herdenkingsmomument voor 4 mei, eentje voor de vlaggendag en nog een paar anderen.

Mijn zoektocht naar goede souvenirs gaat nog steeds verder. Inmiddels heb ik een paar leuke dingen kunnen vinden, maar ze zijn schaars. In de meeste souvenirshops kun je geen leuke dingen vinden of het zijn afgezaagde tierelantijntjes. Die wil ik niet hebben. Het is nog een grote verrassing wat ik allemaal heb gekocht. ik kan al wel verklappen dat ik niet alles voor mezelf heb gekocht, dus ik zal andere mensen ook blij maken. Ik wilde bijna gaan vertellen wat ik allemaal gekocht heb, maar ik houd het nog even een groot geheim. Ik kan wel vertellen dat ik in een van de souvenirswinkels een goede vriend heb gemaakt. Hij heet Brian en komt uit de Bronx, New York. Hij zegt altijd dat hij uit de mooie kant van de Bronx komt. We hadden een goed gesprek en ik kreeg zijn telefoonnummer. Dezelfde dag heb ik hem nog een sms gestuurd met de boodschap dat we wel iets leuks konden gaan doen. Op die dag had hij geen tijd, maar we konden de week erop wel naar de bios gaan. Zo gezegd, zo gedaan. We zijn naar Next geweest. Een film met Nicolas Cage, maar daarvoor hadden we nog even de tijd om een ijsje te eten. Na de film hebben we nog gechilled in de lobby van het Renaissance hotel. En nee, we zijn gewoon vrienden. Niets meer en niets minder. Ik heb nog leren pokeren van hem en nu speel ik wel eens een potje met Marijke. Ook hebben we een heel handig trucje geleerd voor het kaarten opnieuw delen. Je split de kaarten en dan houd je met beide handen 1 stapel vast. Dan houd je de hele stapel vast en dan sliden ze in elkaar op 1 mooie stapel. Het is makkelijker gezegd dan gedaan. Je moet een paar keer oefenen, maar dan lukt het wel.

De grootste verandering op mijn werk heeft plaatsgevonden. Onze lieve Astrid is vertrokken naar een ander bedrijf. Ze had het een maand van te voren aangegeven en toen ging ze ook gelijk weg. Marny neemt het nu van haar over. Ze hebben een week met elkaar samengewerkt en nu moet Marny alles zelf doen. Ik vind een week te weinig om iemand al helemaal ingewerkt te hebben voor de baan als secretarieel medewerker. Gelukkig kan Sonja veel vragen beantwoorden, dus daar heeft ze een grote steun aan. Het is toch wel heel anders als je twee dagen met Astrid hebt meegelopen en dan dat iemand dat binnen een maand overneemt. Ze kwam gisteren nog even langs, maar het is toch anders, nu al. Marny is van mijn leeftijd, maar ik had meer raakvlakken met Astrid. Misschien komt het deels wel dat Astrid hoofdzakelijk Nederlands is met een Arubaanse achtergrond en dat Marny Arubaans is, maar wel Nederlands spreekt. Het afscheidsfeestje en het personeelsfeestje komen er snel aan. Ik heb er wel zin in. Niemand weet nog wat we met het personeelsfeestje gaan doen, maar ik wel, want ik mag het deels organiseren. Ik was gisteren heel schijnheilig bezig met Marithe. Ik vroeg haar of zij meer wist van het uitje, maar ze wist gelukkig niets. Ik heb het wel aan Astrid verteld, maar die zegt denk ik niets en nu kan ze ook niets meer zeggen, nu ze weg is. Binnen doc heb ik nu ook wat meer gedaan dan alleen maar stagiaire te zijn. Ik ben al een keer ingevallen als begeleidster wat me best tegenviel. Je hebt de leerlingen of aan jouw kant of aan de overkant. Als je ze niet onder controle hebt, zoals ik deels had, dan is dat best frustrerend. Gelukkig ben ik nog niet op die leeftijd, maar anders had ik er wel een paar grijze haren aan overgehouden. Mirella nam het over na de pauze. Daar was ik wel blij mee. Dit was een keer en nooit meer. En ik had niet eens de moeilijkste klas, maar het leeftijdsverschil is niet zo groot en mijn autoriteitsgevoel is heel laag. Vandaag heb ik weer een half dagje secretaresse mogen spelen. Ik heb de telefoon een paar keer mogen opnemen en gegevens mogen noteren, twee kwitanties mogen uitschrijven, twee heren met een douchecabine begeleiden en nog even een klein lunch buffetje mogen opzoeken voor Sonja. Leuk was dat wel, maar ik zat elke keer een beetje op de telefoon te wachtten. Wanneer deze zou gaan rinkelen. Gelukkig hoefde ik niet alle werkzaamheden te doen, maar nog wel het checken van de lokalen. Ik was dat bijna vergeten totdat Sonja dat nog even zei.

Als Hanzegangers hebben we weer een boottochtje gemaakt. We zouden met de Mi Dushi gaan, maar die had gecancelled of dat kon opeens niet meer. Toen zijn we weer met dezelfde boot gegaan als de vorige keer. Dit keer waren er een paar verschillen. De barman en de kapitein waren anders, maar het minste was de hevige wind. Als je het dek op wilde naar de netten toe waar je in kon liggen moest je je goed vasthouden aan iets. Sommige zeiden dat ze een beetje zeeziek waren. Ik had er geen last van, maar nadat ik van de boot afkwam heb ik het geweten. Ik voelde me niet goed en had geen zin om nog 4 hotels verder te lopen naar Brian die daar aan het volleyballen was. In plaats daarvan heb ik een tijdje gewoon op de wc gezeten en later nog voor pampers op het gras gelegen. Mijn telefoon was bijna dood, maar ik had nog een sms kunnen sturen. Brian kwam later gelukkig wel aan en die heeft me toen opgevangen. Wat een wrak was ik. Deels door de alcohol, maar grotendeels door de boot. Ene Jantje een manager van iets heeft me voordat Brian er was nog wat water aangeboden en me meegenomen naar een strandstoel aan het zwembad. Daar kon ik even op uitrusten en toen ging het al een stuk beter. Hij had van een aantal toeristen gehoord dat er een corpse op het gras lag. Hahaha. Ik was het maar. Ik kreeg nog een goede maaltijd van Brian met kaaskruiden erover heen. Misschien weet niet iedereen het, maar ik lust geen kaas. Ik dacht al wat doet hij erover heen en toen zag ik op het busje dat het kaaskruiden waren. Ik heb het allemaal opgegeten, maar van harte ging het niet. Hij liet nog wat kaartentrucjes zien en daarna kregen we een toetje waar een verhaal aan zat. Hij was bij de supermarkt en daar was een vrouw die wel een oogje op hem had. Zij kocht dat gebakje en wilde het voor hem betalen. Bij elk gangpad keek hij heel sneaky of hij de vrouw weer zag. Hij is gauw naar de kassa gegaan en is de winkel uitgevlugt.

Als laatste wil ik even meedelen dat ik met de cursus Papiamento ben gestopt. Ik kon het niet meer combineren en ik wil het ook niet meer combineren met mijn werkzaamheden. Jammer voor alle Arubanen en Antillianen, maar ik versta jullie nog steeds niet.

Dit was het weer voor vandaag, morgen komt het laatste deel van de afgelopen week. Ik heb wel weer genoeg getypt voor vandaag. It's a wrap!! Pasa bon dia!!